Historia Koła

 

Z kart historii naszego Koła.

 

Wędkarstwo, to sport, cieszący się ogromną popularnością na całym świecie, uprawiają go ludzie w różnym przedziale wiekowym, o różnym statusie społecznym i na wszystkich kontynentach świata.       

Choć posługują się różnym sprzętem do połowów, jedni bardzo drogim i wyspecjalizowanym, inni prymitywnymi zestawami wędkarskimi, ale wszystkim przyświeca jeden cel: złowienia taaakiej ryby. Pierwsze informacje o zorganizowanej formie uprawiana sportu wędkarskiego w Polsce historycy zamieszczają w swoich przekazach już w roku 1880.   W okolicach Nowego Dworu Mazowieckiego zorganizowane wędkarstwo datuje swój początek w 1933 roku, kiedy to utworzono na terenie Twierdzy Modlin Garnizonowe Koło „Związku Sportowego Towarzystw Wędkarskich”.                          

Podobne koła powstawały ówcześnie na terenie całego kraju. Do Garnizonowego Koła należeli również mieszkańcy Nowego Dworu Mazowieckiego, jednak ze względu na bardzo drogi sprzęt, jakim się wówczas posługiwano, było to nieliczne grono wywodzące się z elity mieszkańców. Taki stan trwał do wybuchu II wojny światowej.                                                

W okresie wojennym aż do 1950 roku zorganizowany sport wędkarski praktycznie nie istniał, dopiero powołanie w połowie roku 1950 Polskiego Związku Wędkarskiego spowodowało spontaniczne tworzenie się Kół terenowych. Jednym z nich było Koło w Nowym Dworze Mazowieckim.

Jego założycielami byli:

•          Kol. Franciszek Bernaczek – pierwszy prezes Koła, który tą funkcję pełnił kolejne kadencje aż do 1965 roku.

•          Kol. Władysław Gentek

•          Kol. Zygmunt Januszewski

•          Kol. Stanisław Gołębiowski

•          Kol. Edmund Sokołowski

•          Kol. Witold Mickiewicz

•          Kol. Lungard Krawczunas

•          Kol. Bronisław Laskowski

•          Kol. Jan Kosewski

                                                                

Początkowo Koło skupiało 27 członków, a obecnie ich liczba sięga ponad 1400.  W początkowym okresie działalność Zarządu Koła napotykała na ogromne trudności. Spotkania organizacyjne odbywały się w prywatnym mieszkaniu, podobnie rozprowadzanie znaków przez skarbnika Koła, a coroczne zebrania sprawozdawcze członków przeprowadzane były w wynajętych salach. Dlatego też Zarząd rozpoczął usilne działania mające na celu pozyskanie własnej siedziby Koła. Zalążkiem do osiągnięcia tego celu było zakupienie terenu pod przyszłą budowę. Fundusze na ten cel Zarząd zdobył dzięki ofiarności swoich członków i sympatyków.                             

W 1965 roku powstał „Społeczny Komitet Budowy Schroniska”, lecz trudności organizacyjne, a szczególnie brak środków finansowych spowodował, że dopiero w roku 1978 przystąpiono do realizacji postawionego przed laty zadania.                  

Stało się to możliwe dzięki wydatnej pomocy ówczesnych władz Miejskich, Dyrekcjom zakładów produkcyjnych, działających wtedy na terenie miasta oraz determinacji i ofiarności członków Koła.   Inwestycja została ukończona w 1979 roku, jednak wobec rozrastającej się rzeszy sympatyków wędkarstwa, Zarząd i członkowie Koła przekonali się, że wybudowany obiekt jest po prostu za mały. W związku z tym w 1985 roku uchwałą Walnego Zgromadzenia Członków podjęto decyzję o jego rozbudowie i pod koniec tego samego roku zadanie to zostało zrealizowane.                                    

Następne lata życie w kole bez szczególnych wydarzeń, pomimo wielu zmian i zawirowań współczesnej historii, w tym wprowadzenie w 1981 roku stanu wojennego zbyt mocno nie wpłynęło na ograniczenie naszej działalności statutowej. Dopiero kwiecień 1997 roku przyniósł tragiczne wydarzenia, kiedy to w wyniku dwukrotnego podpalenia spłonęła znaczna część naszej siedziby oraz pomieszczenie magazynowe.                                                                        

Był to dotkliwy cios, który mógłby w innych warunkach przekreślić cały, dotychczasowy dorobek Koła, jednak zamysł przewidywany przez podpalaczy się nie spełnił, ponownie odezwała się determinacja i ofiarność Kolegów Wędkarzy. Postanowiono odbudować spaloną siedzibę i to jeszcze ładniejszą i okazalszą. Początkowo wyglądało to na niemożliwe, jednak dzięki pomocy, udzielonej przez władze Okręgu Warszawskiego PZW z jej Prezesem Ryszardem Sołśnią oraz władzom miasta z Burmistrzem Markiem Papugą na czele, a także operatywności Zarządu i członków Koła na czele z Prezesem Lechem Rogoszem, nowy obiekt wybudowano jeszcze w tym samym roku, a jego uroczyste otwarcie nastąpiło 14.02.1998 roku.                                                                                                

Powstał nowoczesny na te czasy obiekt, następnie zmieniło się otoczenie terenu siedziby, ustawiono nowe, funkcjonalne pomieszczenia magazynowe, uporządkowano i utwardzono teren, wykonano nowe ogrodzenie, ustawiono nowe, funkcjonalne pomosty pływające.                               Jest to siedziba, z którego obecnie jesteśmy niezmiernie dumni.

Na przestrzeni kilkunastu lat dość często w naszym środowisku rodziła się idea posiadania własnego sztandaru, który jest symbolem jedności i więzi łączącej określoną społeczność.                                                                              

Barierą utrudniającą realizację tego celu jak zwykle było brak funduszy, dopiero w 2000 roku, roku Milenijnym, w którym przypadła 50 rocznica istnienia naszego Koła te zamierzenie zostało zrealizowane. Również i to marzenie było możliwe do zrealizowania dzięki ofiarności członków i sympatyków Koła, instytucji nam przyjaznych oraz sponsorom.                                                                      

Wykonany został sztandar został jak również ufundowano tablicę pamiątkową, będąca swoistym wyrazem wdzięczności naszym żyjącym i nieżyjącym kolegom, którzy swoją ciężką pracą i determinacją wpływali na rozwój i sukcesy osiągane przez Koło.

Ukoronowaniem wieloletniej, wytężonej pracy członków Koła było to, że ufundowany sztandar  został nam uroczyście wręczony 03.09.2000 roku przed wielotysięcznym  forum mieszkańców Nowego Dworu Mazowieckiego przez Prezydenta Rzeczpospolitej Polskiej Pana Aleksandra Kwaśniewskiego